Pozdrawiam!
~Ejsi
-------------------------------------------
-Sto lat sto lat niech żyją nam! – zawył Monte, próbując
śpiewać, jednak ilość alkoholu krążąca w jego żyłach mu to uniemożliwiała.
-I jeszcze raz! I jeszcze raz! – wtórował Terrance z
ogromnym kuflem w ręce.
-To będziesz krzyczał w nocy – mruknął Tommy na ucho
Adamowi, kiedy tylko schwycił go za biodro, żeby przybliżyć się do niego.
-Cicho skarbie – syknął ten z zadziornym uśmieszkiem i
spojrzał mu w oczy z tym charakterystycznym błyskiem – dzięki chłopaki, ale
serio nie trzeba aż takich wiwatów.
-Oh daj spokój jest taki piękny wieczór, że trzeba to uczcić
– machnął ręką Sauli.
-A co wam tak zależy na uczczeniu tego wieczoru? – Tommy
uniósł podejrzliwie brew.
-Oj no tak – kolejne spojrzenie – Ehh bo dziś wasza
rocznica?
-Hehe i to chciałem usłyszeć – odrzekł blondyn, po czym
soczyście pocałował Adama na co odpowiedziały im gromkie brawa zebranych w
pokoju ludzi.
-Dobra kochani, my spadamy – rzucił Lambert i pociągnął za
sobą chłopaka nadal odurzonego smakiem jego ust.
-Tylko ostrożnie!
-Szerokiej drogi!
Słyszeli za sobą krzyki znajomych, lecz nie zwracali już na
to uwagi. W pośpiechu wsiedli do samochodu i wyruszyli z piskiem opon. Teraz
nie liczyło się nic więcej niż oni. Byli tylko we dwoje i to miało znaczenie.
***
-„Won't you get hip to this timely tip. When you make that California trip? Get
your kicks on Route 66.” * – śpiewali
wraz z radiem, w którym kręciła się płyta z piosenkami zgranymi specjalnie na
tą okazję. Adam wiedział jak Tommy kocha Depeche Mode, więc zgrał specjalnie dla
niego wersję tej piosenki wykonywaną przez nich.
-Boże jak ja kocham jeździć – westchnął blondyn.
-Tak bardzo cię rozumiem i się z tobą zgadzam –
odrzekł Adam – zwłaszcza wieczorem.
-Zwłaszcza nocą.
-Kiedy nie ma korków.
-Wolne powietrze.
-Wiatr we włosach … w twoich wygląda pięknie – zamyślił się
Lambert śledząc asfalt rozciągający się przed nimi. Żółte linie wyznaczające
połowy jezdni były o dziwo doskonale widoczne w wieczornym półmroku, mimo że
neonowe reklamy już zaczynały razić po oczach.
Jechali przed siebie podziwiając rozciągające się przed nimi suche
pustkowia, oddalające się światła miasta, które zostawili za sobą ruszając na
tą wyprawę. Nikłe chmury na horyzoncie rozmywały się wraz z coraz niżej
opadającym za wzgórza słońcem pozostawiając w konsekwencji czyste niebo, które
powoli rozjarzały kolejne ciała niebieskie. Jedna gwiazda, druga, trzecia, cała
konstelacja i kolejna, i kolejna. Piękny widok. Okolica wraz z przemierzanymi
kilometrami robiła się coraz czystsza od natrętnych tandetnych reklam aż
wreszcie była całkowicie od nich wolna. Tommy miętosił w rękach mapę aż
wreszcie zakończył tą zabawę i rzucił przedmiot na tylne siedzenie. Jechali w
milczeniu. Wystawił głowę przez okno, a wiatr wywołany przejazdem samochodu
zmierzwił mu włosy. Prychnął. Schował się do środka i zaczął układać starannie
swoją grzywkę na nowo. Adam cały czas spoglądał na drogę przed siebie czasami
przelotnie zerkając na niego. Teraz był właśnie ten moment. Nabrał powietrza w
płuca i wypuścił je powoli.
-Tommy?
-Hm? – mruknął w odpowiedzi, nadal układając włosy.
-Tak sobie myślę…
-O czym?
-Dlaczego zdecydowaliśmy się na tą przejażdżkę?
-Bo marzy mi się ostry seks przy Route 66 – odpowiedział
beznamiętnie kręcąc na palcu kosmyk włosów.
-Serio?
-Tak …znaczy … no tak.
-Mam się zatrzymać?
-Nie, jedź dalej.
-Dlaczego?
-Nie chcę, żeby to się stało, bo tak powiedziałem.
-To jak?
-Na spontana. Tak jest najlepiej.
-No zgadzam się.
-Więc widzisz – wreszcie na niego spojrzał z tą ulubioną przez
Adama niewinność w jego brązowych oczach. Tak pięknie błyszczą w świetle gwiazd
– pomyślał.
-A tak poważnie?
-Ale ja mówię poważnie.
-Nie przeczę. Ale po co my tędy jedziemy? Akurat tędy?
-Jak dla mnie to najlepsza trasa. Nie ma tu nikogo prócz nas…
-I gangów motorowych.
-Daj spokój. Prócz nas nie ma nikogo, nasza miłość do jazdy może
znaleźć swoje ujście i tak dalej … i inne tego typu pierdoły.
-Za chwile ja będę szukał ujścia.
-Uwielbiam cię – roześmiał się Ratliff.
-Za co?
-Za te teksty … za to jaki jesteś … za to, że jesteś – te ostatnie
słowa były wypowiedziane tak cicho, że ledwo dotarły do uszu Lamberta.
-Nie ma za co, też dziękuję za … to.
-To znaczy za co?
-Za ciebie … Jak myślisz ile jeszcze przetrwamy?
Tommy zamyślił się na chwilę. Dla Adama to milczenie trwało
wieczność.
-Skoro przetrwaliśmy wtedy … – zaczął – to myślę, że już zawsze.
-W sensie co zawsze?
-Że zawsze będziemy razem kretynie. Ile ty piłeś?
-Aaa no tak. Myślę tak samo Hah byłbym mega szczęśliwy. Kocham cię
wiesz?
-Ja ciebie też. I to bardzo.
Mówiąc to patrzyli sobie w oczy, pomimo tego, że byli cały czas w
trasie. Z tego jednak względu Adam zaraz odwrócił wzrok.
Podróż trwała i trwała, oni jednak nie czuli tego ile czasu już
minęło. Uwielbiali jazdę bez celu po pustych ulicach nie musząc liczyć czasu, a
teraz mieli do tego idealna okazję.
-Hej ile my już jedziemy?
-Jakieś … trzy godziny?! Wow kiedy to zleciało?
-Nie mam pojęcia, ale jedno wiem na pewno …
-No?
-Że zaraz nie wytrzyma … zatrzymaj się albo będziesz mieć szyby
czyszczone od środka.
-Ani mi się waż! – wrzasnął Adam i zatrzymał się z piskiem opon,
gasząc tym wybuch śmiechu blondyna, który zbyt wcześnie odpinając pasy omal nie
wylądował nosem na szybie.
-Ała, dzięki – mruknął rozmasowując skroń.
-Nie ma za co. Nie będziesz sikać w moim samochodzie.
-Nie miałem zamiaru, potem musiałbym w tym siedzieć.
-Dobra wyskakuj.
-Już już – Tommy uniósł ręce w geście poddania się i otworzył
drzwi, a następnie wyszedł.
Brunet stukał palcami w kierownicę i próbował gwizdać w rytm
własnego utworu, jednak niezbyt mu to wychodziło, więc poddał się po kilku
sekundach. Po chwili od zaprzestania tej czynności do środka wparował Tommy
dopinając spodnie i poprawiając się na siedzeniu. Podrapał się za uchem i
spytał:
-Tooo co teraz?
-Nie wiem… jedziemy dalej, czy zawracamy?
-Jedźmy dalej.
-Jesteś pewien?
-Absolutnie tak.
-Eh okej.
-Nie chcesz?
-Chcę, ale kto wie co się kryje za zakrętem – spojrzał w dal.
-Oh daj spokój. Przecież nic nas nie zje. Wciskaj gaz i jedziemy
dalej.
-Jak daleko chcesz jechać?
-Nie wiem, poprostu przed siebie.
-Paliwo się nam skończy.
-Spokojnie, mam plan – uśmiechnął się tajemniczo.
-To znaczy?
-Zobaczysz, a teraz jedź.
Adam posłuchał go, przekręcił kluczyk w stacyjce, wcisnął gaz i
ruszyli przed siebie. Zaczęło go przytłaczać to, że są tu tylko we dwoje. Nie w
złym sensie, nie miał Tommy’ego dość, wręcz przeciwnie, ale zaczęło go
wypełniać przytłaczające poczucie pustki i samotności. Czuł się co najmniej tak
jak by na świecie prócz ich dwójki nikogo już nie było. Potrząsnął głową, by
odpędzić te ponure myśli. Ratliff wręcz przeciwnie, zdawał się być absolutnie
zachwycony nocną wyprawą.
Za jakiś czas na horyzoncie ukazała się dziwna gwiazda,
podejrzanie czerwona, wyrastała jakby z ziemi. Dopiero po ujechaniu kilku mil
dostrzegli zarys budynku, a w zasadzie kilku, natomiast jeszcze dalej ujrzeli
szyld „stacja benzynowa” oraz „motel 24/7”.
-Jedziemy tam? – zagadnął Tommy.
-Tak, przyda nam się paliwo – odrzekł Adam, obserwując spadający
powoli licznik.
***
Gdy wreszcie dotarli i zaparkowali na stacji wysiedli z samochodu
i rozejrzeli się po okolicy. Nie było wiatru, choć otwarte w czasie trasy okna
sugerowały co innego. Powietrze było czyste, wolne od miejskiego pyłu i hałasu.
Rozejrzeli się po okolicy oświetlonej przez neony wiszące na dachu nad ich
głowami. Dawały różnokolorowe poświaty na piasek w okolicy porośnięty suchymi
roślinami.
-Ładnie tu – mruknął Tommy.
-No … - urwał Adam, bo ledwo zdążył się odezwać usłyszeli za sobą
rześki głos mężczyzny.
-Witam panowie, co słychać? Potrzebujecie zatankować? – spytał.
-Tak, skorzystamy z usług – blondyn parsknął śmiechem, za co
został zgromiony wzrokiem przez Lamberta.
-Nie ma sprawy. Co tu robicie o tej porze? – ciągnął podchodząc do
baku.
-Relaks. Odprężenie te sprawy – odrzekł Ratliff szurając nogą i
trzymając ręce w kieszeniach, drążąc palcami dziurę w dnie.
-A rozumiem. Piękne miejsce na takie sprawy.
-Taaa trzeba przyznać – odpowiedział Adam.
-Będą panowie tak jechać po nocy? Wyglądacie mi na zmęczonych.
Może zatrzymacie się w naszym motelu? Może nie mamy pięciu gwiazdek, ale myślę,
że się wyśpicie.
-My… - zaczął Adam.
-Z wielką chęcią – odrzekł za niego Tommy szczerząc się od ucha do
ucha.
-Wspaniale – uśmiechnął się mężczyzna – jestem Dave. Wejdźcie do
środka, Caren zaraz wam coś przyszykuje do zjedzenia. Pewnie jesteście głodni.
Dopiero po jego słowach usłyszeli własne burczenie w brzuchu,
wcześniej nie zdawali sobie z niego sprawy i zapomnieli co to głód.
-W sumie masz rację, ja jestem Adam, a to Tommy.
-Kumpelski wypad co? – Dave puścił im oczko.
-Coś w tym rodzaju – przyznał Tommy.
-To świetnie, dobra wskakujcie, a ja zajmę się waszym wozem. Do
zobaczenia rano, miło was poznać – uśmiechnął się i poszedł oporządzić ich
samochód.
Gdy weszli do środka od razu podeszła do nich szeroko uśmiechnięta
blondynka w różowym fartuszku, niosła dwie karty dań.
-Witajcie kochani, co podać? Jestem Caren. Niby mamy menu, ale w
sumie co zamówicie to to jesteśmy w stanie wykonać haha.
-Caren co ty znowu! – usłyszeli z kuchni.
-Oh zamknij się stary pryku, rzadko tu ktoś zagląda to niech
chociaż zjedzą porządnie! – odkrzyknęła, po czym zwróciła się do nich – zresztą
takie przystojniaki zasługują za porządne jedzenie. Zwłaszcza ty skarbeńku –
zwróciła się do Tommy’ego.
-On już tak ma, co w niego nie wepchniesz to i tak będzie chudy
jak patyk – machnął ręką Adam.
-Zazdro ja muszę dbać o linię, bo inaczej uhuhu – wywróciła
oczami.
-Hah skąd ja to znam – mruknął Adam.
-Coś ty przecież świetnie wyglądasz.
-Od dawna mu to powtarzam – chrząknął Tommy.
-Zamknij się.
-Ale on ma rację, słuchaj go, a nie wymyślaj głupoty.
-Ale to prawda.
-Chrzanisz. Siadaj, gadaj na co masz ochotę, a ja wam zaraz przyniosę
– powiedziała, spisała ich zamówienia i żwawym krokiem ruszyła do drzwi, za
którymi zniknęła pozostawiając w pamięci chłopaków wspomnienie jej kołyszącego
się końskiego ogona upiętego z prostych blond włosów.
-Ładna – rzekł Lambert.
-Nom.
-Ale wolę ciebie.
-Nom.
-A umiesz powiedzieć coś innego?
-Nom – wyszczerzył się. Brunet wywrócił oczami.
-Kretyn.
-Dureń.
-Wariat.
-Ale twój – blondyn posłał mu buziaka, a on udał, że go łapie i
przykłada sobie do ust.
Po paru minutach rozmowy Caren wyszła zza drzwi , niosąc na obu
rękach talerze z ich zamówieniami.
-Proszę i życzę smacznego.
-Dziękujemy – odrzekli z ustami pełnymi jedzenia. Było naprawdę
dobre.
***
-Ale się objadłem – westchnął Tommy rzucając się na motelowo
pościelone proste łóżko, aczkolwiek zaskakująco wygodne.
-Może wreszcie coś wypełni tą twoją chudą dupę – rzekł Adam
siadając obok i kładąc mu rękę na kolanie.
-Co ty chcesz, żebym miał dupę Nikki Minaj?
-Nie, bo byś się na łóżku nie zmieścił … no i w samochodzie.
-Grabisz sobie.
Tym razem to Adam się wyszczerzył, a Tommy posłał u jedno ze
swoich morderczych spojrzeń.
-Oj no co kochanie? Wiesz, że
żartuję.
-Wiem.
-No to co?
-Nic hihi.
-Eee a ty co?
-Nic.
-Co ty dziś jesteś jakiś taki – zaśmiał się Ratliff.
-Jaki?
-Dziwny … ale zarazem kurewsko seksowny – przygryzł wargę i
odwrócił wzrok w momencie, gdy ten na niego spojrzał.
-Serio?
-Tak … nawet nie wiesz jak się powstrzymywałem w samochodzie, żeby
się do ciebie nie dobrać.
-Teraz masz okazję – Adam również przygryzł wargę i zwilżył
językiem usta, które nagle stały się dziwnie suche. Skóra paliła go od
zbierających się emocji.
-Wiem … i zaraz ją wykorzystam – mówiąc to, podniósł się
zaskakująco zwinnie i wylądował na biodrach bruneta.
Natychmiast wplótł palce w jego włosy i lekko ciągnął miękkie kosmyki.
Pochylił się. Wdychał zapach jego ulubionego szamponu, który stosował Lambert.
Migdały i cynamon. Tak cudownie mdły i przytłaczający, ale w niezwykły sposób
otulający jego nozdrza i subtelnie wdzierający się do środka podrażniając
wrażliwe komórki węchowe blondyna. Westchnął mu do ucha, co wywołało
lodowato-gorące fale dreszcze na plecach przykutego do materaca
niebieskookiego. Ten w odpowiedzi przejechał językiem po odsłoniętym fragmencie
szyi Joe. Zdjął z niego koszulę, zostawiając cienki materiał podkoszulka, który
miał pod spodem. Westchnął ponownie.
Lambert wykorzystał moment, w którym ciało blondyna stało się
bezwładne i obrócił ich tak, że tym razem to on pochylał się nad nim.
-Mrrr pragnę cię – wymruczał mu do ucha, wsuwając dłoń pod jego ubranie
i jeżdżąc nią po rozgrzanym torsie ukochanego.
Ten w odpowiedzi jękną jego imię i oplótł jego szyję rękami i
przysunął bliżej. Oparł jego czoło o swoje i spytał:
-Adam?
-Tak?
-Kocham cię.
-Ja ciebie też kocham Tommy.
-Będziemy razem już na zawsze?
Lambert odsunął się na większą odległość, by móc objąć wzrokiem
całe ciało leżącego pod nim blondyna. W jego oczach czaiło się potężne uczucie
i coś co potwierdzało teorię blondyna, iż ubrania stanowią niewygodną granicę
między nimi. Wreszcie zatrzymał wzrok na jego oczach i zatonął w bezkresnym
głębokim brązie błyszczących źrenic.
-Tak, razem aż do skończenia świata.
*Cytat z piosenki: Nat King Cole - (Get Your
Kicks On) Route 66
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz