Maybe it's rain our feelings - Img #13 #Adommy

Więc z okazji moich 18-stych urodzin JA daję imagin WAM :D Dziękuję Wam kochani, że jesteście <3

------------------------------------------------

-Więc o czym chciałeś ze mną gadać? – spytał Tommy, gdy tylko zajęli miejsce przy stoliku w kawiarni. Natychmiast podeszła do nich kelnerka i spytała, czego sobie życzą, więc zamówili po kawie, nie zważając na późną porę. Było bowiem po dwudziestej pierwszej.

-Eh o nas – westchnął Adam i spojrzał w blat.

-O nas? Jakich nas? Nie ma i nigdy nie będzie żadnych nas. Kiedy sobie to wreszcie wbijesz do tego tępego łba? – podniósł lekko głos. Nie chciał dać po sobie poznać, że ruszyła go ta odpowiedź. Zdziwiła  go jednak jego agresja wobec tych słów.  Powinien być obojętny, ale nie potrafił.

-Tommy…

-Żadne Tommy…

-Daj mi dokończyć – wycedził brunet przez zaciśnięte zęby. Basista spojrzał na niego niechętnie.

-Ok mów.

-Dziękuję. Chodzi mi o nasze wspólne występy.

-To ty zacząłeś nie ja.

-Wiem. Ale po prostu … zastanawia mnie, czy dla ciebie to serio jest takie obojętne i nic nieznaczące?

-Tak. To tylko gra, by zadowolić fanów. Nic więcej – gdy to mówił nawet nie mrugnął, patrzył mu prosto w oczy, które nagle jakby straciły swój blask. Uwielbiał w nie patrzeć i choć usilnie temu zaprzeczał, tak było.

Zastanawiał się kiedy nauczył się tak dobrze kłamać? A może nie był w tym mistrzem, bo jego kłamstwa do niego nie trafiały. Wyczuwał własny podstęp, słabość i strach, do których nigdy nikomu by się nie przyznał i choć cieszyło go, że ludzie nie widzieli z czym się zmaga, to zastanawiał się jak można być tak ślepym na ludzkie zbłądzenie. Tak, stan, w którym się znajdował nazywał osobistym zbłądzeniem, zagubieniem w samym sobie i utratą siebie samego, ale nie mógł nic poradzić na to, że stawał się innym człowiekiem. A może zawsze nim był, a prawdziwe „ja” odkrywa dopiero teraz? Może wcześniej ukrywał się tak bardzo, że sam tego nie zauważał?

-Halo Ratliff tu ziemia – Adam pstryknął mu palcami przed oczami utkwionymi nieruchomo w filiżance kawy, którą jakiś czas temu przyniosła kelnerka.

-Hm? – uniósł na niego nieprzytomny wzrok.

-Odleciałeś.

„Jak wczoraj na koncercie” – odezwał się głos w jego głowie.

„Zamknij się” – pomyślał blondyn.

-Odlecieć to ja mogę samolotem byle dalej od ciebie – mruknął, upijając łyk. Właśnie zadał sobie kolejny cios w serce.

-Chyba nie mówisz poważnie? – w głosie wokalisty dało się dostrzec trwogę. Nie chciał go stracić, a wiedział, że Tommy jest zdolny do takich czynów.

-Jak mnie wkurzysz, to czemu nie? Nikt i nic mi nie stoi na przeszkodzie, mogę robić co chcę – spojrzał w okno, za którym przechodzili pojedynczy ludzie, pospiesznie rozkładając parasole. Najwyraźniej zaczęło padać, a on nie miał nawet kaptura.

„Zajebiście” – pomyślał.

-A kontrakt?

-To tylko świstek, można go zerwać i jestem wolny.

-A ja?

-Co ty? – spojrzał na niego.

-Czy serio nic dla ciebie nie znaczę?

-Jesteś moim szefem, dajesz mi kasę i robotę, a ja swoje zaangażowanie i pasję w to. To tyle.

Zdawał sobie sprawę, że każdym swoim słowem wbijał kolejne kolce i zadawał nowe rany, które pozostawią blizny w sercu wrażliwego mężczyzny, siedzącego przed nim. Może miał w sobie coś z sadysty, lecz czemu to co robił zadawało ból również jemu? I co ważniejsze, czemu wciąż szedł w zaparte i nie ustąpił i powiedział, że to nie prawda?

Otóż bał się. Bał się reakcji innych, reakcji całego otoczenia, rodziny,  reakcji Adama. Bał się tego kim się stał, a kim dotąd nie był. To była dla niego zupełnie nowa sytuacja, która przerażała go na każdym kroku i chciał cofnąć czas, ale nie dało się. Tamten Tommy odszedł w zapomnienie. Na jego miejsce przyszedł nowy Tommy, ten któremu ktoś uświadomił, że wcześniej szukał nie tam gdzie trzeba. I tym kimś był Adam, w którym się zakochał, a do czego bał się przyznać sam przed sobą, a co dopiero przed innymi.

-O czym myślisz?

-Nie twoja sprawa okay? Odwalisz się wreszcie, czy mam powiedzieć dosadniej? – patrzył na niego gniewnie.

-Ale Tommy zrozum …

-Niby co? – do jego wnętrza wkradła się podejrzliwość, nie podobał mu się ton mężczyzny.

-To, że dla mnie to nie jest obojętne. To dotykanie cię na scenie. Nie czujesz tego? Ja cię kocham…

-Nie … ty tego nie powiedziałeś, prawda?

-Powiedziałem.

-Odwołaj to!!!

-Nie mam zamiaru zaprzeć się tego, co jest prawdziwe – rzekł Adam.

-Dobrze – uśmiechnął się wściekle i wstał od stołu – więc właśnie widziałeś mnie ostatni raz.

Po tych słowach szybkim krokiem opuścił lokal, a gdy tylko wyszedł na ulicę puścił się pędem przed siebie. Tego już było dla niego za dużo, to wszystko go przerastało. Nie wiedział, w którym momencie pojawiły się uczucia, które opętały jego serce i ukierunkowały na osobę, której tak starał się unikać i której z początku tak nienawidził.
Latarnie w parku oświetlały mu drogę, gdy biegł. Deszcz padał coraz mocniej, a on robił się coraz bardziej przemoczony, ale nie zważał na to. Potrzebował ciszy do przemyśleń, musiał się skupić, a to było odpowiednie miejsce. Przysiadł na najbliższej ławce, podkulił kolana pod brodę i objął je ramionami. Ukrył twarz i pozwolił sobie na chwilę słabości.

„I tak każdy uzna, że to deszcz” – pomyślał.

***

Adam wciąż siedział osłupiały w kawiarni i gapił się w stolik, przy którym siedział. Spojrzał na filiżankę blondyna. Tamten upił tylko trochę.

„Nie … on nie mógł mówić poważnie.”

Słowa blondyna dźwięczały mu w głowie najgorszym echem jakie istniało na tym świecie. Nigdy nie czuł się tak źle. Było mu smutno, targała nim rozpacz i nienawiść do samego siebie, że był zbyt bezpośredni. Że zapomniał się jakim człowiekiem jest jego ukochany Tommy i że potrzeba mieć do niego wyczucie.

„Jak mogłem to wszystko aż tak spaprać?”

Podparł twarz na dłoniach i zaczął szybko mrugać, by osuszyć zaszklone od łez oczy.

„Nie, nie teraz …. I nie tutaj” – przyrzekł sobie.

Nie wiedział nawet, gdzie chłopak mógł się udać, a na pewno nie odnajdzie jego śladu, przecież padał deszcz.

„W sumie mam to gdzieś, muszę się przejść” – powiedział do siebie w myślach, po czym wstał od stolika i wyszedł, zostawiając na blacie pieniądze za zamówienie oraz drobny napiwek. Następnie wyszedł na zewnątrz i poprawiwszy kołnierz od płaszcza udał się przed siebie. Oczywiście okłamał sam siebie, a właściwie próbował. Dobrze wiedział, że Tommy nie jest dla niego obojętny, znaczył dla niego o wiele więcej niż zwykły basista.

***

Tommy wciąż siedział na obranej przez siebie ławce. Był zbyt skupiony na sobie i na tym jak zmarzł, by dostrzec skradający się cień.

-Tommy?

-Boże Adam to ty? Musisz się tak kuźwa skradać? – nie był zadowolony, że ktoś przyłapał go w stanie załamania emocjonalnego.

-Tak. Matko tak się cieszę, że cię widzę – podszedł i chciał go przytulić, jednak ten odsunął się od niego gwałtownie.

-Nie zbliżaj się.

-Przecież się trzęsiesz.

-Odejdź stąd, chcę być sam.

-Nie mam zamiaru.

-Zostaw mnie! – krzyknął.

-Chyba śnisz, nie po tym jak cię znalazłem.

-Dlaczego musisz taki być?

-Raczej dlaczego ty jesteś jaki jesteś. Zaufaj mi choć raz – pogłaskał delikatnie jego dłoń, a po ciele blondyna rozlało się przyjemne ciepło.

-Nie potrafię – wyszeptał po chwili.

-Nie potrafisz, czy nie chcesz?

-Nie … nie wiem.

-Dlaczego? Oh naprawdę wolisz tu marznąć i moknąć?

Po tych słowach blondyn spojrzał mu w oczy.

-Nie potrafię ci się przyznać do tego, co teraz siedzi mi w głowie.

-A co ci siedzi w głowie? Tommy naprawdę możesz mi wszystko powiedzieć. To zostanie tylko między nami. Nikomu nie powiem, możesz mi zaufać.

Basista pochylił głowę, a mokra od deszczu grzywka przykleiła mu się do czoła. Westchnął i wyplątał się z ramion Adama i wstał. Milczał chwilę, nie potrafił znaleźć słów, a Adam nie chciał na niego naciskać, mimo że zżerała go ogromna ciekawość. Czuł, że cierpliwość mu się opłaci.

-Adam ja … nie … nie ja nie potrafię.

-Tommy spokojnie – Adam wstał z ławki i chwycił go za ramiona – dasz radę tylko się uspokój.

-Nie ja nie mogę. Nie  potrafię  rozumiesz?! Zostaw mnie – próbował się wyrwać, lecz wokalista złapał go mocniej i przyciągnął do siebie, tak, że stykali się czołami. Mimo, że Ratliffowi nie bardzo odpowiadała taka bliskość z brunetem, nie wyrywał się i nie protestował.

-Powiedz mi w końcu … co cię tak dręczy? Myślisz, że będę potrafił spać spokojnie? Nie uwierzę, że nic dla ciebie nie znaczę, nie po tym jak lgniesz do mnie na scenie. Tak, czuję to, więc powiedz tu i teraz o co ci chodzi. Albo się przyznaj, że nie jestem ci obojętny albo powiedz, że masz mnie gdzieś i mnie nienawidzisz. Pozwolę ci odejść, rozwiążemy kontrakt i jesteś wolny jak chciałeś. Tylko powiedz to co czujesz, tu i teraz – mówił Lambert, któremu z emocji łzy spływały po policzkach. Nie chciał, by Tommy podjął się drugiej opcji, jednak wiedział, że tak się może stać. Nie potrafił tylko znieść myśli, że mógł źle odczytać jego gesty.

-Adam ja …

-Tak Tommy? – spytał drżącym głosem.

-Kocham cię … - szepnął niewyraźnie.

-C-co? – brunet myślał, że się przesłyszał. Te słowa przecież nie mogły paść i to z ust Tommy’ego.

-Kocham cię – blondyn przełamał się, by spojrzeć mu w oczy i w tym samym czasie poczuł jak uścisk wokalisty słabnie – Adam? Wszystko okay? – spytał odsuwającego się od niego mężczyznę.

-Nie … ty tego nie mogłeś powiedzieć …

-Hah no widzisz … a jednak powiedziałem.

-Ale … jak to? Tommy kiedy to się zaczęło?

-Nie wiem … wiem, że cię kocham i tylko ty się dla mnie liczysz.

Adam stał jak osłupiały z otwartymi ustami, jednak już po chwili pchnięty nagłym impulsem podszedł do chłopaka i chwycił go za ramiona przyciągając najbliżej jak się da, po czym złączył ich spragnione siebie od dawna usta w czułym pocałunku, w który każdy z nich przelewał wszystkie targające nim uczucia. Tommy z początku onieśmielony gestem niebieskookiego po chwili odwzajemnił czułości i oplótł go w pasie, czując ciepło rozsadzające jego podbrzusze. To czego się tak bał, wszystkie obawy zniknęły. Adam go nie odrzucił, był jego, a on był Adama.

-Tak  się cieszę, że to powiedziałeś – wyszeptał Adam, opierając jego czoło o swoje.

-Naprawdę? – blondyn uśmiechnął się nieśmiało.

-Nawet nie wiesz jak długo czekałem na usłyszenie tego z twoich ust. Kocham cię – powiedział i ponownie złączył ich usta w namiętnym pocałunku.

Nie zważali na to, że robi się zimniej, a oni są przemoczeni. Liczyło się to, że teraz byli sami tu i teraz. Byli wreszcie razem. Długo musieli na siebie czekać, żyjąc na co dzień obok. Bo najczęściej jest tak, że tam gdzie mamy najbliżej, mamy najdalej.