Rozdział 9 - BBPNPC

Niestety szkoła się zaczęła, ale nie mam zamiaru  przerywać pisania ;) ff dalej będzie się pojawiało w niedziele o tej samej porze, nie martwcie się, miłego czytania i powodzonka na te 10 miesięcy! Damy radę! :D

--------------------------------------------------------

-Wspaniała robota Adam, wiedziałam, że mogę ci zaufać - Lisa uścisnęła Adama przed wyjściem - genialny zespół, pogratuluj im talentu ode mnie, ja muszę lecieć papa.

Ucałowała go w policzek i wybiegła na zewnątrz, gdzie słońce, było już dawno poniżej horyzontu.

Lambert zamknął drzwi i odwrócił się do wnętrza domu. Kiedy to zrobił omal nie dostał zawału. W półmroku korytarza stał Tommy. Jedynie światło padające z kuchni oświetlało połowę jego twarzy, reszta spowita była mrokiem pomieszczenia.

Brunet aż podskoczył, a następnie chwycił się za serce.

-Czyś ty oszalał? - spytał dysząc.

-Chciałem tylko pogadać - wzruszył ramionami - Masz czas?

-Tak, jasne.

-Swoją drogą ... nawet strachliwy jesteś - podniósł brew i uśmiechnął się zadziornie.

-Co? Wcale nie - lekko się zarumienił.

Tommy uśmiechnął się na ten widok.

-W co ty pogrywasz? - Adam zaczynał już wariować. Nie mógł rozgryźć tego człowieka. Raz potrafił go wyzywać i ciskać w niego obelgami, a kolejnym razem szczerzył się jak głupi do sera. Czy on ma coś z głową? - pomyślał.

-W nic - ponownie wzruszył ramionami - tooo... gdzie idziemy?

-Myślałem, żeby iść do ciebie...

-Co?

-Do pokoju. Po tym, co wydarzyło się rano, wątpię byśmy chcieli siedzieć w gabinecie.

Blondyn pokiwał głową.

-I po tym co wspominałeś... - Adam zwiesił głowę - nie mam zamiaru nawet proponować ci siedzenia u mnie.

-Słuchaj ehhh ja właśnie o tym - przestał podpierać ścianę i podszedł bliżej.

-Serio? Mało mnie zwyzywałeś? - Lambert spojrzał mu w oczy i ze zdziwieniem zauważył, że Ratliff spuścił wzrok.

-Nie o to ... masz rację, chodźmy do mnie.

Udali się na górę, Tommy szedł za Adamem tak jak i za pierwszym razem.

Gdy weszli do pokoju Adam usiadł na łóżku, natomiast Tommy stanął pod oknem.

-O czym chciałeś rozmawiać? - spytał bez jakichkolwiek emocji w głosie.

-O tym, co wydarzyło się rano.

-Po co?

-Chciałem przeprosić - wymamrotał pod nosem.

-Co?

-Przepraszam - rzekł Tommy patrząc mu w oczy - wcale tak nie uważam. Nie chciałem, żeby padły te wszystkie niemiłe słowa - przeczesał włosy palcami, westchnął i ponownie spojrzał w niebieskie tęczówki - nie uważam, żebyś...

-Żebym chciał cię przelecieć?

-No coś w tym stylu - spuścił głowę.

Adam przyglądał mu się chwilę w skupieniu, a następnie spytał:

-Wiem, że pewnie się zirytujesz, ale...

-Ale?

-Ale czy mógłbyś mi powiedzieć jaki był prawdziwy powód twojej nagłej przeprowadzki?

-Już ci...

-Nie kłam, nienawidzę tego i potrafię rozpoznać, kiedy ktoś mnie okłamuje.

Tommy wiedział, że nie może już dłużej uciekać, więc postanowił wyznać prawdę.

-Dobra, faktycznie kłamałem. Musiałem się tu przenieść - przysiadł na parapecie, który był dosyć szeroki.

-Kłopoty?

-Taaa.

-Finansowe?

-Nawet nie wiesz jak bardzo.

-Komornik chce zająć dom?

-Żeby to tylko był komornik - wymamrotał Tommy ledwo słyszalnym głosem.

-Możesz powtórzyć?

-Coś w tym guście.

-Nie rozumiem cię.

Ratliff oderwał wzrok od okna i  spojrzał na Adama.

-O co ci chodzi?

-Chcesz pogadać, przychodzę i gadam tylko ja.

-W sumie chciałem tylko przeprosić.

-Oh...

-I podziękować.

-Za co?

Tommy zeskoczył z parapetu, po czym usiadł na łóżku blisko Adama.

-Za obronę, że tak dzielnie walczyłeś o mnie pomimo sprzeciwu grupy. To nie jest proste. Do tego po tym, jak cię potraktowałem masz prawo mnie wyrzucić, a ty mi dajesz drugą szansę i wybaczasz.

Niebieskooki był w szoku.

-Słyszałeś?

-Tak i dziękuję ci za to.

Nagle emocje w nim wezbrały. Nie potrafił tego ani wytłumaczyć ani co gorsza nad tym zapanować. Objął Adama za szyję i mocno wtulił się w jego klatkę piersiową. Jego ciałem wstrząsnął szloch i ciche westchnienie opuściło jego usta, gdy wtulił twarz w zagłębienie szyi Lamberta. Z orzechowych oczu wypływały stróżki przezroczystych słonych łez. Przesunął ręce z karku na koszulę mężczyzny i zacisnął na niej pięści.

-To wszystko mnie przerasta. Nie dam sobie z tym rady - szeptał gorączkowo niby do Adama, niby sam do siebie.

Brunet był całkowicie zszokowany, lecz po chwili jakby się ocknął z tego amoku, w który wpędził go jego basista. Jednak zdołał tylko objąć chłopaka. Milczał raz po raz gładząc miękkie włosy.

W końcu wrócił mu głos i mógł spytać:

-Co cię przerasta?

-Życie.

-Życie jest piękne, gdy potrafimy z niego odpowiednio korzystać.

-Czasami życie jest suką - powiedział Tommy patrząc na niego zaszklonymi oczyma.

-Tommy co ty pieprzysz? Idź się zdrzemnij, jesteś zmęczony.

-Przepraszam ja ... nie wiem co we mnie wstąpiło - zerwał się z łóżka i wybiegł z pokoju.

Adam uznał, że noc to faktycznie dziwna pora. Wszystko wtedy wygląda inaczej, myśli się inaczej. Pomyślał także, że ten emocjonalny wybuch Tommy'ego zbliżył ich do siebie, ale o tym przekonają się dopiero z czasem oraz, że jest to klucz do tego człowieka. Postanowił nikomu o tym nie mówić. Wstał z łóżka, wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Poszedł do siebie.