Rozdział 10 - OZOPZZ

Witajcie kochani! Mam dziś tylko krótką informację, że z pewnych powodów przeniosłam się na Twitterze na inne nowe konto, jest to oficjalne konto EjSi (@/EjSi_AC) , więc jeśli chcecie o coś spytać odnośnie opowiadań, czy po prostu mieć ze mną kontakt, serdecznie zapraszam do obserwowania mnie i pisania. Nie gryzę, nie bójcie się ;) XD
A teraz miłej lektury kochani <3

---------------------------------

Natychmiast oderwałem się od Adama i spojrzałem w kierunku, z którego dobiegał dźwięk. Osoba, a właściwie mężczyzna, który nam przeszkodził nie był mi znany, lecz dla Adama chyba owszem. Lambert cofnął się gwałtownie, nagle blady jak ściana. Wtedy jakby cała zasłona prysła i do moich nozdrzy dotarł zapach osobnika. Ten sam, który wyczułem w lesie. Ojciec Adama… no to po nas…

-T-tato c-co ty tutaj robisz? – wydukał brunet.

-O to samo mógłbym zapytać ciebie.

„Jeszcze nigdy nie słyszałem tak grobowego głosu” – przemknęło mi przez myśl.

-No eee bo yyy my…

-Eee Yyy myyyy Adam litości … dlaczego szlajasz się gdzieś z wampirem zamiast wspierać rodzinę?! Na prawdę?! Jesteś zdrajcą?! … Gdzie ja popełniłem błąd? Jak śmiesz zdradzać własną rodzinę?! I to z nim?! – wskazał na mnie palcem. Byłem jednocześnie przerażony i wkurwiony.

-Ale … tato … - jąkał się Adam.

-Jakie ale tato?! Nie dość, że z nim łazisz, co jeszcze bym ci wybaczył, bo może planowałeś go potajemnie zabić. Ale nie! Lepiej się z nim lizać! Pewnie! Rozumiem, że wolisz facetów, ale nie sądziłem, że się puścisz z byle kim. I to jeszcze z wampirem! Jednym z najgorszych!

-Hola hola ja tu stoję – wtrąciłem się. Miałem tego nie robić, ale nie zniosę obrażania mnie.

-Nie … odzywaj … się … do … mnie … - wydyszał wściekle, gdy stanął naprzeciwko mnie. Moje oczy pociemniały. Wtedy odsunął się gwałtownie. Wystraszyłem go.

-Tato przecież ja …

-Nie jesteś już moim synem – powiedział stanowczo.

Nie no przegięcie. Czym niby Adam zawinił? Już wolałbym, żeby się na mnie rzucił … chociaż nie wiem jak bym się zachował. Jak jestem wściekły robię się nieobliczalny.
Patrzyłem na Adama, który był wyraźnie załamany.

-… co – wydukał – ale … jak to …

-Tak to! Sam się prosiłeś. Zresztą sam chciałeś odejść to proszę! Ułatwiłem ci sprawę. Nie chcę cię więcej widzieć na oczy…

Już miał odchodzić, kiedy poczułem nagły przypływ energii i rzuciłem się na niego. Przyparłem go do drzewa i zbliżyłem twarz maksymalnie do jego twarzy i wysunąłem kły.

-Słuchaj … możesz obwiniać każdego, ale nie jego. Nie tego, który był ci wierny jak pies tyle lat.

-No właśnie … był – wycharczał, gdyż trzymałem go za gardło.

-Ty skurwielu – wysyczałem, mocniej ściskając jego szyję.

-Tommy … - usłyszałem cichy szept Adama. Nic to nie dało byłem zbyt wściekły.

-Tommy … - dodał nieco głośniej.

Spojrzałem na zaczerwienioną twarz ojca Adama. „Tommy” – własne imię, wypowiedziane głosem ukochanego krążyło po mojej głowie. No tak. Przecież on oddycha, potrzebuje tlenu. Nie chciałem go udusić. Puściłem go. Upadł.
Patrzyłem na niego, jak się krztusi i powoli wstaje. Na ramieniu poczułem cieplą dłoń Adama. Czułem się jakby mnie ktoś podpalił.

-Jesteś potworem – wyszeptał ledwo słyszalnie w moim kierunku mężczyzna. Następnie spojrzał na Adama – nienawidzę was – rzekł, po czym wstał i uciekł.

-Tommy – rzekł łamiącym się głosem i wtulił w mój tors. Zaczął szlochać.

-Adam tak cie przepraszam – powiedziałem gładząc jego włosy.

-Za co?

-Że nas przyłapał twój ojciec, za tą sytuację, że go omal nie udusiłem, że cię przeze mnie nienawidzi…

-On mnie zawsze nienawidził…

-…że powiedział, że już nie jesteś jego synem … to moja wina, przepraszam.

-Nie masz za co przepraszać. Tak miało być.

-Gdybyś mnie nie poznał byłoby lepiej…

-Co ty pieprzysz?

-To co słyszysz.

-Przestań. Dopiero przy tobie zrozumiałem co to prawdziwa miłość.

-Adam ile my się znamy? Nie wiesz co mówisz.

-A powiedz mi, że nie czujesz tego co ja – spojrzał mi w oczy. Nigdy nie widziałem tak smutnego spojrzenia i nigdy mnie ono tak nie bolało.

-…czuję … ale kto normalny, by tak mówił po paru dniach znajomości?

-Mam gdzieś innych. Dla mnie liczysz się ty, rozumiesz? I tak miałem ich zostawić, bo chcę być przy tobie.

-No i o tym właśnie mówię. Nie jestem warty tego, żeby dla mnie porzucać rodzinę.

-To mój wybór. Nie dokonałem go przez ciebie. Dawno chciałem coś z tym zrobić, ale nigdy nie miałem odwagi i bałem się samotności.

-I to niby nie jest przeze mnie, oczywiście.

-Tommy przestań. Chcę tego i tyle. Inaczej bym się nie zgodził na to do czego doszło…

-…po prostu nie chcę, żebyś czegoś żałował.

-Nie będę. Ale nie zostawiaj mnie. Bo wiem, że tylko przy tobie będę szczęśliwy.

-Eh ja też sobie nie wyobrażam być z nikim innym niż z tobą.

-No widzisz?

-Widzę, ale po prostu się o ciebie martwię.

-A ja o ciebie.

-Boże zrób jeszcze jakiś melodramat z tego.

-Hahahaha kocham cię.

-A ja ciebie.

Spojrzałem mu w oczy i przycisnąłem wargi do jego ust. Trzymał mnie w pasie, a ja zarzuciłem ręce na jego kark. Uwielbiam to uczucie między nami. Jestem wampirem, więc teoretycznie nie żyję, ale przy nim czuję się tak, jakby w moich żyłach na nowo płynęła mój własna krew, a przez płuca przewijało się świeże powietrze. Tak bardzo za tym tęsknię. I przy nim mogę to znowu czuć.

-Adam?

-Tak?

-Dajesz mi życie wiesz?

-Co?

-Nie zrozumiesz.

-To mi to wyjaśnij.

-…nie wiesz jak to jest być martwym. Nie czucie niczego też boli.

-Co takiego?

-To ból chyba jeszcze większy.

-Byłeś kiedyś człowiekiem? Skąd … co?

-Adam … - spojrzałem na niego błagalnie i uśmiechnąłem się drwiąco – każdy wampir kiedyś był człowiekiem. Tylko nie każdy o tym pamięta.

-A ty? Pamiętasz prawda?

-Tak… aż za dobrze chyba. A przy tobie pamiętam bardziej.

-To komplement czy…?

-Komplement, bo ja tego nie chcę zapomnieć. Żyję, to znaczy istnieję taki jaki jestem, ale wolałbym się wrócić do tamtego dnia …

-Jakiego?

-Nieważne. Nie chcę o tym rozmawiać.

-Eh dobra, jak wolisz.

-Dziękuję.

-Za co?

-Za to, że szanujesz moją decyzję.

-Nie ma za co.

-Chodźmy stąd – powiedziałem – mam już dość tego miejsca.

-Ja też, masz rację, chodźmy stąd.

Chwyciliśmy się za ramiona i poszliśmy w głąb lasu.

***

-Nie wierzę. Po prostu nie wierzę.

-Uspokój się, co ci to da? – rzekła Leila.

-Jak to co mi to da?!

-No? A co ci da wściekanie się?

-Czy do ciebie nie dociera, że on się lizał z wampirem?!

-Nasz syn się po prostu zakochał, a skoro się całowali, to czuje do niego coś więcej.

-Twój syn. Ty nic nie rozumiesz.

-A twój to już nie?  I niby czego nie rozumiem?

-Mój już nie. Jest zdrajcą.

-Wiesz co?  Nie mogę cię słuchać.

-Co cię nagle ugryzło? – spytał Eber.

-Mnie?! Co ugryzło mnie?! Przecież to ty wiecznie czepiasz się Adama o najmniejsze błędy! Wiem, że się zakochał i wiem w kim! I cieszę się, że jest szczęśliwy i mam nadzieję, że będzie!

-Czyś ty się szaleju najadła?

-Nie, ale ty chyba głupoty tak.

-Co takiego?

-To co słyszysz.

-Osz ty…

-Em mamo? Tato? O co się kłócicie?

-O nic takiego synku – rzekła Leila do Neila, który do nich przyszedł.

-O nic takiego pff jasne – burczał pod nosem Eber.

-Chodzi o Adama, prawda?

-Chodzi o coś w co nie powinieneś się mieszać – podsumowała jego matka, która w tym samym czasie obrzuciła karcącym wzrokiem męża.

-Eh no dobra.

-Chodźcie – rzekł ojciec – ruszamy. Trzeba walczyć o swoje.

-Nie zaczekamy na Adama? – spytał Neil.

-Adam może się raczy pojawić – stwierdził Eber pogardliwym tonem.

Leila tego nie skomentowała. „Obyś zdążył ze swoją obietnicą synku” – pomyślała tylko i ruszyła za resztą, przyjmując postać jasnobrązowego wilka.

*Adam*

-Jesteś tego pewny?

-Czego?

-Że damy rade zapobiec bitwie.

-Bardziej niż pewny.

Podziwiam jego upór. Chciałbym tak mocno wierzyć, że nam się uda, ale nie potrafię. Mam wątpliwości i zastanawiam się dlaczego on ich nie ma.

Trochę czasu nam zeszło. Nie wiem, co teraz moi robią, czy jeszcze odpoczywają, szykują się do wyjścia, a może już są w drodze. Na razie szliśmy z Tommym przez las, ale coś mi nie pasowało. To nie te same drzewa.

-Eee Tommy?

-Tak?

-Dokąd idziemy?

-Przed bitwą musimy coś załatwić.

-Ale jak to? Przecież nie zdążymy na czas! Dokąd ty nas prowadzisz?

-Nie gorączkuj się tak, przecież … aha no tak.

-Co?

-Nie biegasz tak szybko jak ja, zapomniałem.

-Ty tak serio?!

-Co się drzesz?  Wskakuj.

-Co?

-Właź mi na plecy, a nie zadawaj głupie pytania. Mamy mało czasu.

-Utrzymasz mnie?

-Dlaczego nikt mnie nie docenia?! – gorączkował się.

-Oj no już dobrze dobrze, dlatego, że jesteś niemiłosiernie chudy.

-Zamknij się i właź.

Posłuchałem go. Schylił się, a ja wszedłem mu na plecy i oplotłem go nogami w pasie. Chwycił mnie. Cholera faktycznie silny jest.

-Trzymasz się? – spytał.

Gdy usłyszał moje potwierdzenie i zapewnienie ruszył z taką prędkością, że przez oczami widziałem tylko wielobarwną plamę, a w uszach gwizdał mi wiatr. Nie wiem, dokąd tak pędziliśmy, ale czułem, że to dla niego bardzo ważne.

W  czasie drogi nie pytałem o nic. Hah nawet nie za bardzo miałem jak. Nie byłem w stanie otworzyć ust, co chwila wstrzymywałem oddech, gdyż pęd powietrza nie pozwolił mi na zaczerpnięcie oddechu. Musiałem przetrwać, w sumie nie było aż tak źle, ale ta wyprawa do najprzyjemniejszych też nie należała.

Nie wiem, czy dalej byliśmy w lesie, ale chyba tak. Przed oczami mi pociemniało. Czyżby już był zmierzch? Ile my biegliśmy?! Myślałem, że parę chwil. Może Tommy przyspieszył czas? A idźże Adam, ty to masz debilne myśli.

Poczułem, że zwalniamy aż po chwili zatrzymaliśmy się na dobre. Rozejrzałem się. Dokoła nas były suche spróchniałe drzewa, a nad nami ich posplatane ze sobą gałęzie. Gdzie my do cholery byliśmy?! Było tu ciemniej niż w miejscu, z którego wyruszyliśmy.

Spojrzałem przed siebie na ciemnoniebieską chatkę z granatowym dachem. Okna miały powybijane szyby, a firanki zastąpiły pajęczyny, w których z pewnością czaili się lokatorzy. Wewnątrz nie paliło się światło. Miejsce wyglądało na opuszczone.

-Jesteśmy na miejscu – powiedział Tommy.