Rozdział 14 - BBPNPC

-Oglądałaś wczorajszy mecz? - w kuchni następnego dnia Monte rozmawiał z Camilą.

-Pewnie, że tak. Grali super, od dawna tak dobrze się nie oglądało.

-Zgadzam się, a ... no nie.

-Co się stało?

-Nie ma mojego jogurtu, w ogóle nawet chleba jest mniej.

-I co?

-Pewnie Ratliff.

-Aaa. Nie no ja mam go już po dziurki w nosie.

-Tak, ja też. Czemu Adam go tak broni?

-Na co znowu narzekacie? - do kuchni weszła Brooke, ziewając.

-Ratliff znowu podkradał jedzenie.

-Jezu, czy wy już innych tematów nie macie?

-O co ci chodzi? Z tego co wiem też za nim nie przepadasz - oburzył się Monte.

-I tak jest, ale mam też inne tematy do rozmowy niż ten wygolony dzieciak.

-Nagle będziesz go bronić? - do rozmowy włączyła się Camila.

-Nie bronię go. Mówię poprostu, że wiecznie na niego narzekacie. Wkurzacie się o najmniejszy szczegół. Irytuje was jego obecność, a wiecznie sobie o niej przypominacie. Sami robicie z niego pępek świata i pchacie w stronę Adama, który staje w jego obronie, przez co oddalacie go od siebie.

-Brooke co ty w ogóle gadasz? - zdziwił się Pittman.

-Czy ty się w ogóle słyszysz? - denerwowała się Camila.

-Tak, słyszę i wiem, co mówię - obrzuciła ich zirytowanym spojrzeniem - daję wam poprostu radę. Jak widać Adam nie ma zamiaru się go pozbyć, więc wasze działania są bezsensowne. Takie zachowanie tylko dzieli zespół i okaże się w końcu, że przez coś takiego zanim zaczniemy nagrywać płytę, będziemy mogli wracać do domu, bo ekipa się rozchrzani. Nie wiem jak wy, ale ja potrzebuję pieniędzy i nie mam zamiaru pozbyć się tej roboty i okazji do robienia tego co kocham. Jeżeli myślicie podobnie jak ja, to może skupcie się na tym, zamiast powodować wieczne kłótnie i sprawiać Adamowi przykrość i bez tego ma wiele na głowie.

Brooke nalała sobie wody do szklanki, podczas gdy Monte i Camila patrzyli na nią zdumieni. Spodziewali się, że tancerka stanie po ich stronie i przyłączy się do narzekań na nowego basistę. Rozczarowali się.

-Aha, a twój jogurt ja zjadłam. Dziwne, że jeszcze parę dni temu wszystko było wspólne, a odkąd Tommy tu jest nagle każdy ma swoją własność - wypiła zawartość naczynia i postawiła ją koło zlewu, przez co było słychać głośne stuknięcie, po czym wyszła, zostawiając oszołomionych przyjaciół.

***

Tommy szedł właśnie ulicami miasta, pogrążony w swoich myślach, przez co nie zauważył mężczyzny, który obserwował każdy jego ruch z ciemnego zaułka.

Gdy wracał z zakupów zadowolony, że wreszcie nikt nie będzie mu mógł zarzucić podbierania czyjegoś jedzenia, ktoś wciągnął go do zacienionej uliczki.

-Znów się spotykamy Ratliff - Tommy wyczuł oddech Dextera, przepełniony wonią tytoniu i whisky.

-Czego chcesz? - warknął blondyn.

-E e e - mężczyzna pomachał mu palcem przed nosem - grzeczniej Tommuś. Chyba nie chcesz, żeby spotkało cię coś złego.

Blondyna zatkało. Nie wiedział, co powiedzieć.

-Co tak...

-Kiedy oddasz? Czas ucieka - ciągnął Dexter z paskudnym uśmieszkiem, na widok którego Tommy'emu coś się przewróciło w żołądku.

-Co to? - mężczyzna wskazał na torby z zakupami - dorabiasz jako dostawca? - parsknął śmiechem z własnego dowcipu.

-Nie.

-Więc jak oddasz pieniądze?

-Znajdę sposób.

Tommy chciał się już oddalić, jednak usłyszał za sobą jeszcze głos mężczyzny, który spowodował, że serce mu stanęło.

-Tylko nie szukaj za długo, bo coś złego spotka twojego kochasia.

Blondyn zatrzymał się w półkroku, wstrząśnięty tym, co usłyszał. Otrząsnął się jednak i szybkim krokiem udał się w stronę posiadłości Adama i jego zespołu.

***

Tommy wrócił do domu zdenerwowany. Ręce mu się trzęsły, a po czole spłynęła drobna strużka potu. Wpadł do kuchni i tak szybko, jak tylko mógł powkładał zakupione artykuły spożywcze do odpowiednich miejsc. Chciał jak najszybciej znaleźć się u siebie w pokoju. Stracił cały apetyt. Starał się poukładać rzeczy w jak najkrótszym czasie, więc nie zwracał uwagi na to, że pospiesznie otwierane i zamykane drzwi od szafek stwarzały ogromny hałas.

-Co tu się dzieje? - spytał Adam, który właśnie wszedł do pomieszczenia.

Ratliff oparł się o zlew, płytko oddychając.

-Tommy? Wszystko okej? - spytał, gdy napotkał wystraszony wzrok blondyna.

-T-tak, wszystko w porządku - rzekł, po czym szybkim krokiem wyszedł z kuchni, zostawiając oszołomionego Adama samego.